W 2006 roku ukazało się wyjątkowe, potrójne wydawnictwo Waitsa, zatytułowane "Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards". Składało się z 54 piosenek o zróżnicowanej stylistyce. Warto odnotować, że w nagraniach wzięli udział synowie artysty Casey i Sullivan. Kolejne lata to liczne koncerty, występy w telewizji (w popularnych show, choćby u Conana O'Briena), filmach, liczne kolaboracje (m.in. z Robertem Plantem i Alison Krauss), projekty teatralne, specjalne koncerty (z udziałem np. Phillipa Glassa, Kronos Quartet). Światowe tournée z 2009 roku Waits uwiecznił koncertową produkcją "Glitter And Doom Live". Zgodził się również, aby popularna aktorka Scarlett Johansson nagrała płytę z coverami jego piosenek. W 2009 roku pojawił się też w roli diabła w głośnym filmie Terry'ego Gilliama "Parnassus".
Tom nie pozwala używać swojej muzyki w reklamach. Wielokrotnie pozywał do sądu tych, którzy robili to bez jego zgody, parokrotnie uzyskując wysokie odszkodowania nawet od wielkich korporacji. Krytykował innych artystów, którzy nie mieli takich oporów, w tym samego Michaela Jacksona. Szydził: "Obecnie w naszej kulturze największym komplementem dla artysty wydaje się być wykorzystanie jego muzyki w reklamie. Najlepiej, żeby sam artysta wystąpił w niej nago, rozciągnięty na masce samochodu".
W 2000 roku Tom Waits dał koncert w Polsce, w Warszawie. Kazik Staszewski nagrał album z jego utworami, zatytułowany "Piosenki Toma Waitsa" (2003). Na wykonanie piosenek dostał błogosławieństwo samego autora i Kathleen Brennan.

Sukces "Small Change" sprawił, że o Tomie zaczęły pozytywnie pisać opiniotwórcze tytuły - "Time", "Newsweek", "Vogue", "Rolling Stone". Waits zaczął być także doceniany na Starym Kontynencie. Najpierw urokowi jego muzyki uległa Wielka Brytania. Artysta wykonał też pierwsze kroki w świecie filmowym. W 1978 roku zagrał w "Paradise Alley" zbierając pochlebne recenzje za rolę oraz piosenki na ścieżkę dźwiękową. Nic dziwnego, że na kolejne propozycje nie musiał czekać długo, a otrzymywał je od tuzów, choćby Francisa Forda Coppoli, z którym połączyła Toma serdeczna przyjaźń. Zaczęło się od skomponowania muzyki do filmu "One From The Heart" (dostał za nią nominację do Oscara). Podczas pracy Waits poznał scenarzystkę Kathleen Brennan, którą poślubił w 1980 roku. Żona nie tylko obdarzyła Toma dziećmi, lecz również została współautorką wielu jego piosenek. Kathleen namówiła małżonka do poznania dokonań Captaina Beefhearta.
Lata 80. to praca nad piosenkami na autorskie albumy, do filmów oraz nad rolami w filmach Coppoli - "The Outsiders" (1983), "Rumble Fish" (1983), "Cotton Club" (1984). Największe uznanie przyniósł mu jednak późniejszy występ w "Draculi", w której wcielił się w szaleńca. Zagrał też szereg ról w mniejszych, niezależnych produkcjach - choćby w "Ironweed", "Wristcutters: A Love Story", a także w słynnej nowej Jima Jarmuscha "Kawa i papierosy" i pojawił się też w "Poza prawem".
Muzycznie w latach 80. Tom stopniowo zmierzał w kierunku uczynienia swojej muzyki rozbudowaną, teatralną. Dodał do niej wiele instrumentów, choćby dudy, marimbę, organy, instrumenty perkusyjne, dęte. Wzorował się mocno na Kurcie Weillu, twórcach latynoamerykańskich, country, wczesnym bluesie. Krytycy ocenili to nowe podejście wysoko choćby na krążku "Rain Dogs". Na nim gościnnie pojawili się Marc Ribot oraz Keith Richards z The Rolling Stones. Z niego pochodzi przebój "Downtown Train", później nagrany przez Roda Stewarta. W klipie promującym tę piosenkę pojawił się bokserski mistrz Jake La Motta, którego sportretował Martin Scorsese we "Wściekłym byku". Doceniono także napisany wespół z żoną musical "Franks Wild Years" (1986), który wyreżyserował słynny aktor Gary Sinise ("Forrest Gump", "Myszy i ludzie", serial "CSI: Kryminalne zagadki Nowego Jorku"). Rolę główną, wysoko ocenioną, odtwarzał Waits, który w tym okresie miał już niezłe notowania aktorskie. Rok 1986 to także gościnny udział na albumie The Rolling Stones "Dirty Work" w wydanej na singlu piosence "Harlem Shuffle". Z Kathleen Waits stworzył też nagrane i sfilmowane widowisko "Big Time" 

Następna dekada w muzyce Toma Waitsa to transformacja w kierunku bardziej rockowym, zaznaczona na kilku płytach z tego okresu (nagrodzona Grammy "Bone Machine", "The Black Rider" z gościnnym udziałem Williama S. Burroughsa), zdominowanego przez prace nad ścieżkami dźwiękowymi do filmów, sztuk teatralnych oraz gościnnymi występami (choćby na płycie zespołu Primus; z jego liderem, Lesem Claypoolem, Tom zaprzyjaźnił się; basista i wokalista pojawił się następnie na kilku albumach Waitsa).
Pod koniec XX wieku artysta związał się z niezależną wytwórnią Epitaph, której jest wierny do dziś. Rok po podpisaniu umowy, w 1999 roku, odwdzięczył się nowemu pracodawcy albumem "Mule Variations", za który parę miesięcy później odebrał kolejną nagrodę Grammy. Na liście "Billboardu" krążek dotarł do 30. miejsca. Żadne inne wydawnictwo Toma nie pobiło tego wyczynu. W początkach XXI wieku zainteresował się głębiej produkowaniem płyt i pełnił rolę koproducenta kilku niezależnych tytułów. Oddał też, w 2007 roku, hołd grupie Ramones, nagrywając jej piosenkę "The Return Of Jackie And Judy" na kompilację "We're A Happy Family - A Tribute To Ramones". Nowojorska formacja wcześniej uhonorowała Waitsa, rejestrując napisaną przez niego kompozycję "I Don't Wanna Grow Up". Toma zapraszano na rozmaite imprezy niezależne, także w roli jurora.

Jego pełne imię i nazwisko to Thomas Alan Waits. Urodził się 7 grudnia 1949 roku w kalifornijskiej Pomonie, jako owoc małżeństwa nauczycieli - Jessego Waitsa i Almy Johnson McMurray. Rodzice Toma rozwiedli się, gdy miał 11 lat. Chłopiec został z matką i z nią zamieszkał w San Diego. Tam, u sąsiada, sam nauczył się grać na pianinie. Ojciec od czasu do czasu zabierał syna na wycieczki do położonego nieopodal Meksyku. Tam właśnie Tom zakochał się w hiszpańskojęzycznych balladach i postanowił, że muzyka będzie częścią jego życia. W szkole średniej miał już zespół rhythmandbluesowy The System, a na życie zarabiał najpierw w pizzerii (napisał nawet o tym kilka piosenek), a potem pracował jako bramkarz w nocnym klubie w San Diego. Pod koniec lat 60. Waits był pod wrażeniem takich artystów, jak Frank Sinatra, Bob Dylan, Lord Buckley, Jack Kerouac, Louis Armstrong, Howlin' Wolf, Hoagy Carmichael, Marty Robbins, Raymond Chandler, Stephen Foster. Wtedy też powstały zręby jego własnego, unikatowego stylu, łączącego śpiew, kabaret, wodewil i deklamację.

 W 1971 roku Tom był już w Los Angeles i podpisał tam umowę z menedżerem Herbem Cohenem . Dla jego firmy Bizarre/Straight zaczął realizować pierwsze nagrania demo. Część z napisanych wówczas piosenek wiele lat później została wydana na płytach. Rok 1972 przyniósł umowę z wytwórnią Asylum Records, a parę miesięcy później na półki sklepowe trafił jazzowo-folkowy debiutancki krążek "Closing Time". Osiągnął początkowo umiarkowany sukces, który zwiększył się, kiedy inni artyści zaczęli nagrywać covery piosenek Toma. Tim Buckley, ojciec Jeffa, jeszcze w 1973 roku zarejestrował swoją wersję kawałka "Martha". Parę miesięcy później The Eagles przerobili numer "Ol' '55". Waits miał okazję zaprezentować swoją muzykę szerokiej publiczności, ponieważ w trasy koncertowe jeździł z uznanymi artystami, choćby z Martha And The Vandellas i Frankiem Zappą. Wieść o nowym, ciekawym artyście rozchodziła się szybko. Nic dziwnego, że kolejne płyty Toma - "The Heart Of Saturday Night" (1974), intymny, koncertowy, nagrany w studiu przy nielicznej widowni "Nighthawks At The Diner" (1975), "Small Change" (1976), czy "Blue Valentine" (1978) przyniosły Tomowi wielkie uznanie i sławę. Szybko artysta poznał ciemną stronę popularności. Dużo pił w tym okresie, bo nie najlepiej znosił życie na długich trasach. Najmocniej i najbardziej przekonująco zawarł refleksje z trudnego życia artysty na wspomnianym "Small Change", silnie pesymistycznym, z pamiętnymi piosenkami "The Piano Has Been Drinking (Not Me) (An Evening With Pete King)", "Tom Traubert's Blues", "Step Right Up". "W piciu nie ma tak naprawdę nic zabawnego" - wspominał po latach Waits. "Uparcie powtarzałem sobie, że jednak jest w tym coś fajnego i tak cudownie amerykańskiego, ale na szczęście dotarło do mnie, iż trzeba czym prędzej zmienić styl życia".

Sukcesy występów artysty charakteryzujące się wielką teatralnością skłoniły go do spróbowania szczęścia w zawodzie aktora. Gra charakterystyczne role, często epizodyczne, dzięki którym zyskuje pozytywne opinie krytyków. Jednak w kilku filmach zagrał dość ważne postacie.

,,Paradise Alley" -1978
,,Wilkołaki" - 1981
,,Ten od serca" - 1982
,,Rumble Fish" - 1983
,,Wyrzutki" - 1983
,,Cotton Club" - 1984
,,Poza prawem" - 1986
,,Chwasty" - 1987
,,Candy Mountain" - 1988
,, Niedźwiedź : miejska bajka" - 1989
,, Strach ma wielki oczy" - 1989
,, Dwóch Jake'ów" - 1990
,, Aż na koniec świata" - 1991
,, Fisher King" - 1991
,, Zabawa w Boga" - 1991
,, Przyjaciele w Queens" - 1991
,, Drakula" - 1992
,, Na skróty" - 1993
,,Super-bohaterowie" - 1999
,, Kawa i papierosy" - 2003
,, Domino" - 2005
,,Tamten świat samobójców" - 2006
,,Parnassus" - 2009
,,Księga ocalenia" - 2010

Waits jest jednym z niewielu artystów, który pozostaje wierny sobie i pod żadnym pozorem nie pozwala wykorzystać siebie ani swojej muzyki w celach komercyjnych. Woli zagrać kameralny koncert za grosze niż wielki koncert za duże pieniądze.

Tom Waits to amerykański wokalista, kompozytor, instrumentalista, poeta i aktor. Choć jego twórczość zaliczana jest często do rocka to w jego muzyce krzyżują się wpływy jazzu, bluesa, folku, rock'n' rolla i tradycyjnego popu. Śpiewa własne, bardzo osobiste, melancholijne, gorzkie w wymowie, cyniczne i często zakrapiane czarnym humorem poezje obok, których nie można przejść obojętnie. Pierwszą płytę wydał w 1973r. Od tej pory ukazały się 22 płyty z jego muzyką:

,,Closing Tome" - 1973
,,The Heart of Saturday Night"- 1974
,,Nighthawks at the diner"- 1975
,,Small Change" - 1976
,,Foreign Affairs" - 1977
,,Blue Valentine" - 1978
,,Heartattack and Vine" - 1980
,, One from the heart" - 1982
,,Swordfishtrombones" - 1983
,,Rain Dogs" - 1985
,,Franks Wild Years"- 1987
,,Big Time" - 1988
,,Night on Earth" - 1991
,,Bone Machine" - 1992
,,The Black Rider" - 1993
,,Mule Variations" - 1999
,,Blood Money" - 2002
,,Alice"- 2002
,,Real Gone" - 2004
,,Orphans: Brawlers, Bawlers&Bastards"- 2006
,,Glitter and Doom" - 2009
,,Bad as me" - 2011

Witamy ! Mamy zamiar zaprezentować na tym blogu życie i twórczość jednego z najwspanialszych i najoryginalniejszych artystów ostatnich czasów. Przed Wami - Tom Waits !